Sergej Jessenin - Песнь о собаке - Pjesma o keruši - Das Gedicht von der Hündin (Übersetzung ins Deutsche)

Сергей Есенин Песнь о собаке Утром в ржаном закуте, Где златятся рогожи в ряд, Семерых ощенила сука, Рыжих семерых щенят. До вечера она их ласкала, Причесывая языком, И струился снежок подталый Под теплым ее животом. А вечером, когда куры Обсиживают шесток, Вышел хозяин хмурый, Семерых всех поклал в мешок. По сугробам она бежала, Поспевая за ним бежать… И так долго, долго дрожала Воды незамерзшей гладь. А когда чуть плелась обратно, Слизывая пот с боков, Показался ей месяц над хатой Одним из ее щенков. В синюю высь звонко Глядела она, скуля, А месяц скользил тонкий И скрылся за холм в полях. И глухо, как от подачки, Когда бросят ей камень в смех, Покатились глаза собачьи Золотыми звёздами в снег.

Sergej Jesenjin Pjesma o keruši Jutros rano gdje strn šumi, lupka, gdje se bjeli trska u guguti, sedmero je oštenila kučka, sedmero je oštenila žuti'. Do u sumrak grlila ih nježno i lizala niz dlaku što rudi, i slivo se mlak sok neizbježno, iz tih toplih materinskih grudi. A uveče, kad živina juri, da zauzme motke, il' prut jak, izišo je tad domaćin tmurni, i svu štenad potrpo u džak. A ona je za tragom trčala, stizala ga, kao kad uhode... I dugo je, dugo je drhtala nezamrzla površina vode. Pri povratku, vukuć se po tmini, i ližuci znoj s bedara lijenih, mjesec joj se nad izbom učini, kao jedno od kučića njenih. Zurila je u svod plavi, glatki, zavijala bolno za svojima, a mjesec se kotrljao tanki, i skrio se za hum u poljima. Nijemo, ko od milosti il' sreće, kad joj bace kamičak niz brijeg, pale su i njene oči pseće, kao zlatni sjaj zvijezda u snijeg.

Sergej Jessenin Das Gedicht von der Hündin Versteckt ganz gut im Roggenfeld, wo Pflanzen glänzen brav  gereiht, brachte die Hündin auf die Welt, sieben  Welpen zur Morgenzeit. Bis zur Dämmerung leckte sie zärtlich ihr weiches Fell auf und ab, es floss die weiße Muttermilch welche ihr warmer  Bauch gab. Und abends, wenn Federvieh sich nach dem Schlafplatz schon umschaut, düsterer Bauer, der lächelt nie, hat alle sieben im Sack verstaut. Als sie sich heimlich nach den Spuren  schlich holte sie Welpen immer wieder ein. Und lange, lange bewegte sich eisfreie Fläche des Wassers fein. Als sie im Dunklen zurück kam und müde leckte Hüften vom  Schweiß schien  ihr der Mond von  Himmelsbahn wie  eines der Welpen unter dem  Eis.   Sie starrte zum Himmel, in die Sterne und bellte trostlos, bitterlich während der  Mond sich in die Ferne, hinter den Hügeln im Felde schlich.   Ganz still und leise,  ganz ergeben wie ein zu ihr geworfener Stein, fielen  ihre Augen ohne Leben in den Schnee wie Sternenschein.