Ivan Glišić
A znali smo se
odavno
Znali smo se odavno.
Ali, ja nisam pridavao značaj tebi,
niti ti meni.
Tek kad smo mnogo toga pretumbali preko
glave,
kazalo nam se
da smo stvoreni jedno za
drugo.
I da smo straćili tolike godine
s drugima i za druge,
dok nismo došli do ove spoznaje.
Kažeš:
Gde bi nam bio kraj
da nismo bili slepi kod očiju
i plitkoga uma.
Kažem:
Ne misli na ono što je moglo
da bude
a nije bilo.
Misli, kao i ja,
na ono što je sada sa nama,
i što će biti,
da jednoga dana oboje ne bismo rekli:
Gde bi nam bio kraj
da nismo i ovo vreme straćili
s drugima
i za druge.
Sada, kada smo konačno
spoznali da smo stvoreni
jedno za drugo.
|
Ivan Glišić
Wir kannten uns doch seit Langem
Wir kannten uns seit Langem.
Jedoch, maß ich dir keine Bedeutung zu, du mir auch nicht. Erst als wir Vieles über uns ergehen ließen leuchtete es uns ein, dass wir füreinander geschaffen wurden, und dass viele Jahre verflossen waren mit Anderen und für Andere, bis wir zu dieser Erkenntnis gelangen konnten.
Du sagst:
„Wo wäre unser Ende wenn wir trotz Augen nicht blind gewesen wären? Und nicht dumm?“
Ich sage:
„Denke nicht daran, was passiert wäre und doch nicht passiert ist. Denke, wie ich, daran, dass wir nun zusammen sind und daran, was noch kommen wird, damit wir eines Tages nicht wieder sagen: Wo wäre unser Ende wenn wir auch diese Zeit nicht mit Anderen und für Andere vergeudet hätten?“
Nun haben wir endlich erkannt,
dass wir füreinander geschaffen wurden. |